W tej poruszającej ilustracji figura kobiety stoi niemal w cieniu, w głębokiej czarnej sukni, która pochłania światło wokół niej. Jej wyraz, enigmatyczny i niewzruszony, przyciąga wzrok widza, równocześnie sugerując wewnętrzną refleksję. Paleta barw dominuje w ciemnych zieleniach i brązach, a subtelne światło rzucane na płótno kreuje atmosferę spokojnego przemyślenia. Technika artysty zasługuje na uznanie, korzysta z luźnych pociągnięć pędzla, nadając obrazowi eteryczną jakość, zacierając granice między postacią a tłem; kolory się ze sobą łączą, tworząc całość, która przywołuje subtelne cienie psychiki.

Kompozycja zręcznie zestawia solidną formę kobiety z abstrakcyjnym wskazaniem na strukturę w pobliżu, być może stół lub piedestał, przedstawioną w intensywnym zielonym, który kontrastuje i uzupełnia ciemność jej stroju. Ta dualność tworzy wymiar, przyciągając wzrok widza głębiej w scenę. Można poczuć wyraźne poczucie izolacji lub refleksji wydobywające się z jej postawy, zapraszając do refleksji nad tożsamością, obecnością i nieobecnością. Historycznie, ten obraz współczesny z tematami dominującymi w XIX wieku odzwierciedla zmiany w kierunku nowoczesności w ekspresji emocjonalnej i eksploracji ludzkiej kondycji, wytyczając artystyczny krajobraz tamtych czasów.