To żywotne dzieło uchwyca scenę pełną młodzieńczej energii i radości. Punktem centralnym jest dziewczyna w ruchu, jej sukienka powiewa, gdy radośnie biegnie w cieniu drzew. Jej ruch prowadzi wzrok widza przez kompozycję, przyciągając uwagę do urokliwego okrągłego stawu na środku, gdzie odbicia migoczą niczym melodia na nasłonecznionym tle. Luźne pociągnięcia pędzlem i spontaniczność sceny tworzą poczucie natychmiastowości; prawie słychać śmiechy dzieci i szelest liści.

Paleta jest jasna i zachęcająca, z niebieskimi, zielonymi i delikatnymi białymi kolorami splatającymi się. Kontrastujące cienie dodają głębi i wymiaru, wzmacniając uczucie ciepłego letniego dnia. To dzieło wywołuje nostalgię, zapraszając widzów do przypomnienia sobie własnych dziecięcych radości. Kontekst historyczny umiejscawia ten obraz pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku, kiedy artyści zaczęli koncentrować się na uchwyceniu realnych momentów życia z ruchem i światłem, pokazując innowacyjne podejście Sorolli do impresjonizmu.