W zachwycającej kompozycji młoda kobieta siedzi spokojnie, jej profil emanuje poczuciem kontemplacji i gracji; jej kasztanowe włosy, elegancko zaplecione, otaczają jej delikatną twarz — idealne uzupełnienie dla łagodnych tonów jej stroju. Sukienka, w bogatym czerwono-pomarańczowym kolorze z subtelnymi fakturami, elegancko kontrastuje z opadających niebieskim szalem, który spływa na jej ramię, tworząc harmonijną równowagę między ciepłem a chłodem. Za nią, subtelne piękno namalowanych świętych w łukach pełni zarówno rolę tła, jak i narracyjnego urządzenia, zapraszając widza do subtelnego duchowego dialogu. Wydaje się, że kobieta jest w chwili introspekcji, być może w komunii z tymi świętymi postaciami, które stoją w tle.

Użycie koloru przez artystę wykracza poza proste ozdabianie; paleta, mieszanka ziemskich tonów przeplecionych delikatnymi pastelami, zaprasza widza do zanurzenia się w spokojnej atmosferze sceny. Każdy kolor jest nanoszony z delikatną precyzją, pozwalając, aby pociągnięcia pędzla pozostawały widoczne, nadając powierzchniom dotykową jakość. W tej bogatej tkaninie formy i koloru znajduje się emocjonalna rezonan, która porusza duszę; wydaje się, że kobieta jest uwięziona pomiędzy królestwem ziemskim a boskością, jej zamyślone spojrzenie sugeruje królestwo snów lub wspomnień. Kiedy wspólnie angażujemy się w to dzieło, stajemy się świadkami osobistego i świętego, doświadczając momentu, który splata to, co przyziemne, z eterycznym — jedności, która odzwierciedla artystyczne znaczenie wizji Carla Larssona w Szwecji na początku XX wieku.