Scena rozwija się z niemal senną jakością, figury oddane są w uproszczonej, a zarazem ekspresyjnej elegancji. Same postacie – kobiety o brązowej karnacji – dominują przestrzeń. Pociągnięcia pędzla zdają się tańczyć po płótnie, z rytmiczną energią, która przyciąga wzrok z jednej formy do drugiej, harmonizując kolory. Kompozycja jest mistrzowska, rozmieszczenie każdej kobiety, każdego elementu wydaje się zarówno zamierzone, jak i intuicyjne. Żywa paleta, zdominowana przez ziemiste czerwienie i zielenie, dodaje egzotycznej atmosfery. To świat sam w sobie, rodzaj wizualnego poematu, opowiadający historię poza słowami, świadectwo zdolności Gauguina do uchwycenia istoty jego doświadczenia na Tahiti. Kolory śpiewają w świetle, symfonia zmysłów. To cicha intensywność tego momentu, która trwa.