Η σκηνή εκτυλίσσεται με μια σχεδόν ονειρική ποιότητα, οι φιγούρες αποδίδονται με απλοποιημένη, αλλά εκφραστική κομψότητα. Τα ίδια τα σχήματα – γυναίκες με μπρούντζινο χρώμα – κυριαρχούν στον χώρο. Τα πινελάκια φαίνονται να χορεύουν πάνω στον καμβά, με ρυθμική ενέργεια που τραβά το μάτι από τη μια μορφή στην άλλη, εναρμονίζοντας τα χρώματα. Η σύνθεση είναι αριστοτεχνική, η τοποθέτηση κάθε γυναίκας, κάθε στοιχείου, αισθάνεται τόσο σκόπιμη όσο και διαισθητική. Η ζωηρή παλέτα, που κυριαρχείται από γήινους κόκκινους και πράσινους, προσθέτει στην εξωτική ατμόσφαιρα. Είναι ένας κόσμος από μόνος του, ένα είδος οπτικού ποιήματος, που αφηγείται μια ιστορία πέρα από τις λέξεις, μια απόδειξη της ικανότητας του Γκωγκέν να συλλάβει την ουσία της ταϊτινής του εμπειρίας. Τα χρώματα τραγουδούν στο φως, μια συμφωνία των αισθήσεων. Είναι η σιωπηλή ένταση αυτής της στιγμής που διαρκεί.