Λουσμένη στο απαλό, διάχυτο φως ενός συννεφιασμένου ουρανού, η σκηνή αποτυπώνει μια γαλήνια στιγμή σε έναν ποταμό κάτω από μια πέτρινη γέφυρα, όπου οι ευαίσθητες πινελιές δημιουργούν μια αίσθηση ηρεμίας και ροής. Παλέτες χρωμάτων σε αχνές, γήινες αποχρώσεις — συνδυασμός γκρι, μπλε και γήινων τόνων — αγκαλιάζουν τη σύνθεση σε μια σιωπηλή αρμονία, ενώ οι λεπτές αντανακλάσεις στο κυματιστό νερό δημιουργούν ένα λαμπερό εφέ που μοιάζει να ζωντανεύει αβίαστα. Μικρές βάρκες, συμπεριλαμβανομένης μιας με φωτεινό, φουσκωμένο πανί, γλιστρούν αργά στο νερό, με ανθρώπινες μορφές σχεδόν αόρατες, χαρίζοντας στο έργο μια αίσθηση ειρηνικής ανωνυμίας και διαχρονικότητας.

Η σύνθεση ισορροπεί οριζόντιες εκτάσεις με κάθετες τονισμούς, ενώ τα κομψά τόξα της γέφυρας παρέχουν έναν δομικό ρυθμό ενάντια στον συννεφιασμένο ουρανό, ορίζοντας τον ορίζοντα στο βάθος. Η χρήση χαλαρών, ορατών πινελιών από τον καλλιτέχνη προσθέτει υφή και κίνηση τόσο στα σύννεφα όσο και στο νερό· αυτό το αυθόρμητο στυλ χαρίζει μια οικεία αμεσότητα, προσκαλώντας τον θεατή να παραμείνει στην ατμόσφαιρα ενός ήσυχου απογεύματος στη 19η αιώνα στο Παρίσι. Το έργο αυτό δεν αποτυπώνει μόνο μια συγκινητική στιγμή της ζωής στον Σηκουάνα, αλλά προκαλεί και μια συναισθηματική αναστοχαστική σκέψη πάνω στην γαλήνια ομορφιά της καθημερινής αστικής τοπιογραφίας της εποχής του.