Αυτό το εκφραστικό έργο αιχμαλωτίζει με τη ζωντανή απεικόνιση μιας αρχαίας οξιάς με τον επιβλητικό, περίπλοκα στριφογυριστό κορμό και τα εκτεταμένα κλαδιά της. Το δέντρο μοιάζει σχεδόν ζωντανό, με τα στριφογυριστά μέλη του να μοιάζουν με ζωντανές φλέβες κάτω από απαλό, κηλίδικο φως που διαπερνά το πυκνό φύλλωμα. Κάτω από το τεράστιο σώμα του δέντρου διακρίνεται μια κοιλότητα που προσκαλεί τη φαντασία να εξερευνήσει τα μυστήρια της φύσης και του χρόνου. Η σύνθεση βυθίζει τον θεατή σε μια ήσυχη, σχεδόν ευλαβική σκηνή, όπου η μεγαλοπρέπεια της φύσης διασταυρώνεται με την ανθρώπινη παρουσία. Μια φιγούρα, πιθανώς κυνηγός ή ξυλοκόπος, αναπαύεται στη βάση του δέντρου με τσεκούρι κοντά του, δημιουργώντας μια αφηγηματική παύση — μια στιγμή ανάπαυσης ή κούρασης μέσα σε ένα διαχρονικό τοπίο.

Η παλέτα αποτελείται από γήινους καφέ, βαθιά πράσινα και απαλά γκρι, που συντονίζονται με τον φυσικό κόσμο και αγκυρώνουν τη σκηνή σε φθινοπωρινές αποχρώσεις που υποδηλώνουν την ηλικία και τους διαρκείς κύκλους της ζωής. Η περίτεχνη πινελιά αποτυπώνει την υφή του φλοιού και το απαλά ψιθυριστό φύλλωμα, ενώ το παιχνίδι φωτός και σκιάς προσδίδει πλούτο και βάθος, αφήνοντας τον θεατή να ακούσει την ψιθύριζα του ανέμου ανάμεσα στα κλαδιά και να νιώσει τους ήσυχους χτύπους της καρδιάς του δάσους. Ιστορικά, το έργο αποτυπώνει το ενδιαφέρον του 18ου αιώνα για την φυσική ιστορία και την υπέροχη ομορφιά της αγγλικής υπαίθρου, προσφέροντας φιλοσοφικές στοχασμούς για τη ροή του χρόνου και τη θέση του ανθρώπου στον φυσικό κόσμο. Ο συνδυασμός ρεαλισμού και ποιητικής μεγαλοπρέπειας αναδεικνύει αυτό το έργο σε σύμβολο της ανθεκτικότητας και της ήρεμης δραματικότητας της φύσης.