Η σκηνή είναι γεμάτη από μια αίσθηση οικειότητας, καταγράφοντας μια φευγαλέα στιγμή σε μια ζωντανή ατμόσφαιρα. Μια νεαρή γυναίκα, του οποίου το βλέμμα είναι μερικώς στραμμένο αλλού, εκπέμπει κομψότητα με την ρέουσα λευκή τουαλέτα της που τονίζεται από μια απαλή μπλε κορδέλα, θυμίζοντας μια μέρα χωρίς φροντίδες στη φύση. Οι πινελιές, γεμάτες από δίνες και πινελιές χρώματος, αποκαλύπτουν την αριστοτεχνική τεχνική του Ρενουάρ, δίνοντας ζωή σε κάθε πινελιά. Το φόντο είναι πυκνό με φύλλα, δημιουργώντας ένα εμβληματικό περιβάλλον, όπου οι σκιές του πράσινου πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές, υπογραμμίζοντας την παρουσία τους σε αυτό το φυσικό βασίλειο.

Σε έντονη αντίθεση με την ευαίσθητη εμφάνιση της γυναίκας, ο άνδρας δίπλα της είναι ντυμένος απλά, παρουσιάζοντας μια δυναμική ένταση ανάμεσα στις δύο φιγούρες. Το χέρι του επεκτείνεται σαν να προσπαθεί να την καθοδηγήσει, υπονοώντας μια αφήγηση φιλίας ή παιγνιώδους αλληλεπίδρασης. Η διάταξη των φιγούρων πείθει τον θεατή για τη σχέση τους—ταυτόχρονα προστατευτική και αυθόρμητη. Η συνολική παλέτα χρωμάτων, πλούσια σε γήινους τόνους δίπλα σε ζωντανά πράσινα, προκαλεί μια αίσθηση ζεστασιάς και ρομαντισμού, καλώντας σε συναισθηματική αντήχηση. Αυτό το έργο δεν παρουσιάζει μόνο το εμβληματικό στιλ του Ρενουάρ, αλλά υπαινίσσεται επίσης το απελευθερωτικό πνεύμα των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων στη λήξη του 19ου αιώνα, όταν η αναδυόμενη μεσαία τάξη άρχισε να απολαμβάνει δραστηριότητες αναψυχής στη φύση.