Σ' αυτό το εκφραστικό έργο, μια νεαρή γυναίκα στέκεται μόνη, τυλιγμένη σε μια ρέουσα λευκή ρόμπα που φαίνεται να αντηχεί την αιθέρια ποιότητα της παρουσίας της. Το ανοιχτό ύφασμα έρχεται σε έντονη αντίθεση με το σκοτεινό, θολό φόντο, δίνοντας στη σκηνή μια αίσθηση μυσ mysteryότητας και λεπτής έντασης. Τα μακριά, σκούρα μαλλιά της πέφτουν γύρω από τους ώμους της, πλαισιώνοντας ένα πρόσωπο που εκφράζει μια συνδυαστική αίσθηση ευθραυστότητας και δύναμης, σαν να έχει συλληφθεί ανάμεσα σε πραγματικότητες. Το απαλό, αμυδρό φως υποδηλώνει μια ατμόσφαιρα λυκόφωτος, τυλίγοντας τα πάντα σ' ένα όνειρο και ελαφρώς ανησυχητικό σκηνικό; μπορείς σχεδόν να ακούσεις τους ψιθύρους των νυχτερινών μυστικών καθώς περιστρέφονται γύρω της.

Η σκόπιμη επιλογή μιας ψυχρής παλέτας -υπό την κυριαρχία γκρίζων και απαλών μπλε- ακόμα ενισχύει το συναισθηματικό βάρος της σύνθεσης, σαν ο αέρας γύρω της να είναι γεμάτος με ανεξακρίβωτες σκέψεις. Αξιοσημείωτο είναι ότι κρατάει ένα μεταλλικό κανάτι στο αριστερό της χέρι, μια λεπτομέρεια που την δένει με τον υλικό κόσμο και προσκαλεί σε υπαινιγμούς: είναι μια λουνατέρ που έχει χαθεί στον κόσμο της ή ένα πνεύμα που αναδύεται από τα βάθη ενός ξεχασμένου ονείρου; Αυτή η δυαδικότητα, σε συνδυασμό με τις πλούσιες υφές του έργου, συλλαμβάνει την ένταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και το υποσυνείδητο, προσελκύοντας τους θεατές σε μια αναστοχαστική αλληλεπίδραση με τα μυστικά της ύπαρξης.