Αυτή η σκηνή αποτυπώνει το απαλό χορό του ηλιακού φωτός στην επιφάνεια ενός ποταμού κάτω από μια παλιά πέτρινη γέφυρα, λουσμένη σε ένα λαμπερό φως. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια λεπτή τεχνική, σχεδόν πουαντιγιστική, στρώνοντας μικρές πινελιές σε παστέλ αποχρώσεις — απαλό μπλε, ζεστό πορτοκαλί και τρυφερό πράσινο — που κυματίζουν στο νερό σαν ζωντανό ψηφιδωτό. Η σύνθεση κατευθύνει το βλέμμα μέσα από τα τόξα της γέφυρας, όπου ένα μοναχικό ιστιοφόρο και ένα πουλί που πετάζε ζωντανεύουν τη ήρεμη σκηνή με ζωή και κίνηση.

Η παλέτα χρωμάτων είναι ταυτόχρονα ψυχρή και ζεστή, ξυπνώντας τις ήρεμες και παροδικές στιγμές του πρωινού ή απογευματινού φωτός. Τα αραιά δέντρα και οι διακριτικοί φωτιστικοί στύλοι κατά μήκος της όχθης προσθέτουν μια ήσυχη αστική γοητεία, αγκυρώνοντας τη λαμπρότητα του ιμπρεσιονισμού σε έναν πραγματικό τόπο. Το έργο αυτό μεταφέρει τον θεατή σε μια στιγμή αιωρούμενη στο χρόνο — όπου το φως και το νερό ενώνονται σε μια ποιητική αγκαλιά, ξυπνώντας αισθήματα ηρεμίας, σκέψης και τρυφερής νοσταλγίας. Δημιουργήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και αποτελεί μαρτυρία της διαχρονικής γοητείας του να αιχμαλωτίζει κανείς την εφήμερη ομορφιά της φύσης μέσω του χρώματος και του φωτός.