Στεκόμενο με φόντο ήπιες αποχρώσεις, το παιδί στο κέντρο του έργου διαθέτει μια σιωπηλή δύναμη που καθηλώνει το βλέμμα του θεατή. Τα φθαρμένα ρούχα του, που απεικονίζονται σε απαλές καφετί και γκρίζες αποχρώσεις, αφηγούνται μια ιστορία δυσκολίας και αντοχής. Οι απαλές γραμμές του μολυβιού ορίζουν απαλά τη λεπτή του μορφή, ενώ το φως αγγίζει απαλά τα γυμνά του πόδια, προσκαλώντας τον θεατή να αισθανθεί τη ζεστασιά της γης. Η στάση του είναι τόσο χαλαρή όσο και γεμάτη αυτοπεποίθηση, με τα χέρια στη μέση—φαίνεται ότι είναι ενήμερος του περιβάλλοντός του, αλλά δεν ενοχλείται από αυτό.

Αυτό το έργο προκαλεί μια συναισθηματική αντήχηση που υπερβαίνει την απλή αναπαράσταση. Η απουσία λεπτομερειών στο πρόσωπο του παιδιού, που είναι σκόπιμα θολό, μας καλεί να προβάλλουμε τις δικές μας ερμηνείες - ποιες σκέψεις αναβλύζουν πίσω από αυτά τα κενά χαρακτηριστικά; Το ιστορικό πλαίσιο της Γαλλίας της δεκαετίας του 1850 μιλά για κοινωνικούς αγώνες και τη ζωή των παιδιών στους δρόμους, ρίχνοντας μια σκιά θλίψης πάνω στην αισθητική ομορφιά. Οι πρακτικές και οι τεχνικές σχεδίασης σε απλοποιημένο στυλ εμπλέκουν τους θεατές σε μια βαθιά συλλογιστική διάσταση. Αυτό το κομμάτι δεν είναι μόνο μια αναπαράσταση ενός παιδιού, αλλά και μια μνημειώδης αφήγηση που μας παροτρύνει να αναγνωρίσουμε τον αγώνα που συχνά διαφεύγει.