Στο έργο τέχνης, αυτομάτως κάποιος συγκινείται από την ευαίσθητη ομορφιά ενός χειμωνιάτικου τοπίου, μια εκτάση μαλακού, κυματιστού χιονιού που καλύπτει τη γη σαν ένα ευαίσθητο πέπλο. Δύο δέντρα στέκονται σαν φύλακες, οι κλάδοι τους βαριά φορτωμένοι με παγωμένες αγκαλιές, δημιουργώντας μια ήρεμη αλλά εντυπωσιακή αντίθεση με το ανοιχτό φόντο της χειμωνιάτικης σκηνής. Η παλέτα που κυριαρχείται από λευκά, αμυδρά μπλε και απαλά γκρι φέρνει μια αίσθηση ηρεμίας, ενώ στην κορυφή των κορμών των δέντρων διαβλέπεται μια ανάσα χρώματος, η οποία προσφέρει νέα ενέργεια εν μέσω του κρύου του χειμώνα. Ο τρόπος ζωγραφικής είναι ζωηρός, ανακαλώντας μια ήπια χορευτική κίνηση καθώς οι πινελιές κυλούν και κινούνται πάνω στον καμβά, υποδηλώνοντας και την κίνηση και την ηρεμία στον παγωμένο αέρα - η φρεσκάδα του χιονιού είναι σχεδόν απτή.

Καθώς ο θεατής αλληλεπιδρά με την εικόνα, μια κατακλυσμιαία αίσθηση ειρήνης τον καταλαμβάνει, σα να ακούει την απαλή χαϊδευτική κίνηση του ανέμου ανάμεσα από τα δέντρα, τον ήχο που κάνει το χιόνι κάτω από τα πόδια του. Ιστορικά, αυτό το έργο αντανακλά την κίνηση προς μια πιο εκφραστική προσέγγιση ζωγραφικής τοπίων στις αρχές του 20ού αιώνα, συλλαμβάνοντας την παροδική ομορφιά της φύσης με ζεστασιά και οικειότητα. Η εικόνα αυτή ταυτίζεται βαθιά με οποιονδήποτε γνωρίζει τη σιωπή του χειμώνα, φέρνοντας στο φως προσωπικές μνήμες και συναισθήματα, θυμίζοντάς μας στιγμές που έχουμε περάσει ήσυχα μέσα σε τοπία χιονισμένα.