Eser, hemen bir kış manzarasının ruhsal bir güzelliği ile karşılaşmamıza neden oluyor; yumuşak, dalgalı bir kar örtüsü, toprağı nazik bir örtü gibi kaplıyor. İki ağaç, soğuk kucaklaması altında ağırlaşmış dallarıyla, kış sahnesinin soluk arka planına karşı huzurlu ama çarpıcı bir tezat oluşturuyor. Beyazların, soft mavi ve yumuşak grilerin egemen olduğu bir palet, bir huzur hissi uyandırıyor; ağaçların gövdesindeki renkteki fısıldamayı, kışın soğuk zamanında canlandırıyor. Fırça vuruşları canlı; fırçaların tuval üzerinde dans eder gibi kıvrıldığını hissediyoruz, dondurucu havadaki hareket ve durgunluğu öne çıkarıyor; karın biçimi neredeyse hissedilebilir.

İzleyici, tabloyla etkileşime girdiğinde, baskın bir barış duygusu kaplar; ağaçların arasında rüzgarın hafifçe esişini duyabilirmiş gibi. Tarihsel olarak tabloun bu hali, 20. yüzyılın başındaki peyzaj resminin daha ifadesel bir yaklaşımını yansıtmasına dair bir gösterge; doğanın geçici güzelliğini sıcaklık ve samimiyet ile yakalıyor. Bu resim, kışın sessizliğiyle tanışmış olan herkes için derin bir yankı uyandırarak, karla kaplı mevsimlerde geçirilen geçen zamanlara dair kişisel anılarımızı gün yüzüne çıkarıyor.