In het kunstwerk wordt men onmiddellijk getroffen door de etherische schoonheid van een winterlandschap, een uitgestrektheid van zachte, golvende sneeuw die de aarde bedekt als een delicate sluier. Twee bomen staan als wachters, hun takken zwaar van een ijzige omhelzing, wat een serene maar opmerkelijke tegenstelling creëert met de bleke achtergrond van de winterse scène. Het palet, dat wordt gedomineerd door wit, gedempt blauw en zachte grijstinten, wekt een gevoel van rust; er is een gefluister van kleur in de stammen van de bomen die nieuwe energie brengt temidden van de kou van de winter. De penseelstreken zijn levendig en doen denken aan een zachte dans terwijl ze over het doek draaien en bewegen, wat zowel beweging als stilstand in de koude lucht suggereert; de frisheid van de sneeuw is bijna tastbaar.

Naarmate de toeschouwer met de schilderkunst in contact komt, overspoelt een overweldigend gevoel van vrede hem; het is alsof hij de zachte streling van de wind tussen de bomen kan horen, het gekraak van sneeuw onder zijn voeten. Historisch gezien weerspiegelt het werk de overgang naar een meer expressieve aanpak in de landschapsschilderkunst aan het begin van de 20e eeuw, waarbij de vluchtige schoonheid van de natuur met warmte en intimiteit wordt vastgelegd. Het schilderij resoneert diep bij iedereen die bekend is met de stilte van de winter, en roept persoonlijke herinneringen en emoties op, en herinnert ons aan momenten die in rust midden tussen besneeuwde landschappen zijn doorgebracht.