Het schilderij vangt de rauwe kracht en schoonheid van een waterval die naar beneden stort, en domineert de scène met zijn woelige water. De kunstenaar beeldt op meesterlijke wijze de beweging van het water af, waardoor een gevoel van ontzag en een vleugje gevaar ontstaat; je kunt bijna het gebrul van de watervallen horen. Tussen de spetters staat een zagerij, een getuigenis van menselijke industrie die probeert de kracht van de natuur te temmen.

De compositie is zorgvuldig in evenwicht, waarbij het oog wordt getrokken naar de lichtgevulde structuren die contrasteren met de donkerdere, grillige rotsen en het dichte gebladerte. Het kleurenpalet is gedempt, met zachte grijstinten en groenen, geaccentueerd door het wit van het kolkende water en de warmere tonen van de gebouwen, waardoor een serene maar krachtige sfeer ontstaat. Het roept een gevoel op van rust vermengd met de ongetemde geest van de natuurlijke wereld, een weerspiegeling van de fascinatie van de romantiek voor het sublieme. De historische context suggereert een tijd van zowel industriële vooruitgang als waardering voor de natuurlijke wereld.