Obraz oddaje surową moc i piękno kaskadowego wodospadu, dominując scenę swoimi burzliwymi wodami. Artysta mistrzowsko przedstawia ruch wody, tworząc poczucie podziwu i nutę niebezpieczeństwa; prawie słychać ryk wodospadów. Pośród rozprysków wznosi się tartak, świadectwo ludzkiego przemysłu próbującego ujarzmić siłę natury.

Kompozycja jest starannie wyważona, wzrok przyciągają pełne światła konstrukcje, które kontrastują z ciemniejszymi, nierównymi skałami i gęstą roślinnością. Paleta barw jest stonowana, z miękkimi szarościami i zielenią, podkreślona bielą wzburzonej wody i cieplejszymi tonami budynków, tworząc spokojną, a zarazem potężną atmosferę. Wywołuje uczucie spokoju zmieszanego z nieokiełznanym duchem świata przyrody, odzwierciedlenie fascynacji epoki romantyzmu wzniosłością. Kontekst historyczny sugeruje epokę zarówno postępu przemysłowego, jak i doceniania świata przyrody.