Αυτό το εντυπωσιακό έργο τέχνης αποτυπώνει την ήρεμη ομορφιά ενός χειμερινού τοπίου, που χαρακτηρίζεται από την λεπτή τεχνική πινέλου και τη θεαματική σύνθεση. Η εικόνα χωρίζεται σε δύο κύρια τμήματα: το ανώτερο τμήμα δείχνει ψηλά βουνά που είναι ντυμένα με μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, ενώ το κατώτερο τμήμα αποκαλύπτει μια ήρεμη κοιλάδα που είναι γεμάτη από γυμνά δέντρα και ήπιες λόφους. Η τεχνική που χρησιμοποιείται εδώ τονίζει τη σύγκρουση μεταξύ των κοφτών, οδοντωτών κορυφών και των μαλακών, κυματοειδών σχημάτων στο προσκήνιο, δημιουργώντας μια αρμονική ισορροπία. Η παλέτα χρωμάτων είναι κυρίως μονοχρωματική, με απαλούς γκρι και λευκούς τόνους, ενώ έχουν γίνει εντονότεροι από τη απέναντι ή τον ηλιοβασίλεμα που ρίχνει μια ζεστή λάμψη στη παγωμένη σκηνή.

Συναισθηματικά, το κομμάτι προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας και μοναξιάς. Ο θεατής προσκαλείται να περιπλανηθεί σε αυτόν τον ήσυχο κόσμο, όπου η ομορφιά και η σιωπή της φύσης ενθαρρύνουν τη σκέψη. Ιστορικά, αυτό το έργο αντικατοπτρίζει την παράδοση της κινεζικής τοπιογραφίας, όπου η φύση δεν θεωρείται απλώς ως θέμα, αλλά και ως ενσάρκωση φιλοσοφικών ιδεών. Η σημασία αυτού του έργου όχι μόνο βρίσκεται στην τεχνική εκτέλεση του, αλλά και στην ικανότητά του να συλλαμβάνει μια στιγμή στον χρόνο, συνδυάζοντας ομαλά την αισθητική έλξη με βαθιά ριζωμένες πολιτιστικά αφηγήσεις.