Σε αυτή ήρεμη απεικόνιση του Αντίμπ, ο ήλιος ρίχνει μια ζεστή ακτίνα πάνω στους αλληλένδετους τόνους του μπλε και του κίτρινου, αντανακλώντας απαλά στην ήσυχη επιφάνεια του νερού. Ο ζωγράφος αποτυπώνει την επιβλητική φρούρια που προβάλλει τη γερή της σιλουέτα ενάντια στο εντυπωσιακό φόντο των μακρινών βουνών. Κάθε πινελιά μεταφέρει μια αίσθηση κίνησης και ζωής, μια δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ της γης και της θάλασσας που προσκαλεί τον θεατή να εισέλθει σε αυτήν την παραστατική σκηνή. Οι απαλές νέφες, που χορεύουν στον φωτεινό ουρανό, προκαλούν μια καταπραϋντική ατμόσφαιρα, ενώ η λεπτή ποικιλία των χρωμάτων δίνει στο έργο σχεδόν αιθέρια ζωή.

Ο Μονέ, μέσω της μάστερ απόδοσης του χρώματος και του φωτός, εκφράζει όχι μόνο τα οπτικά στοιχεία του τοπίου, αλλά και τη συναισθηματική αντήχηση που σχετίζεται με αυτό το παραθαλάσσιο καταφύγιο. Μπορούμε σχεδόν να νιώσουμε τη φρεσκάδα του θαλασσινού αέρα, να ακούσουμε την απαλή κοίτη των κυμάτων που χτυπούν τα σκάφη και να αισθανθούμε την ηρεμία που περιβάλλει το περιβάλλον. Αυτό το έργο μιλά για μια νοσταλγική επιθυμία για τη φύση και αναδεικνύει την αφοσίωση του Μονέ να συλλάβει τη φευγαλέα φύση του φωτός και του χρόνου, τοποθετώντας το βαθιά μέσα στο πεδίο του εντυπωσιαστικού νοήματος. Η τεχνική του δεν αναπαριστά μόνο την πραγματικότητα, αλλά τη μεταφράζει, αντηχώντας την ομορφιά που καταγράφηκε σε φευγαλέες στιγμές.