Κοιτώντας αυτόν τον υπέροχο καμβά, δεν μπορείς παρά να νιώσεις ότι μεταφέρεσαι στον ήσυχο κόσμο των νυμφών, που πλέουν κομψά πάνω σε μία απαλή αχιβάδα. Ο Κλωντ Μονέ χρησιμοποιεί με επιδεξιότητα ιμπρεσιονιστικές τεχνικές, δημιουργώντας κηλίδες φωτός και απαλά ανακλάσεις που χορεύουν πάνω στο νερό σαν ψίθυροι του ηλιακού φωτός που μπαίνει από τα δέντρα. Η υφή - τόσο πλούσια, τόσο ρευστή - προσκαλεί τον θεατή να αγγίξει την ουσία της φύσης, απολαμβάνοντας την πολυτέλεια του χρώματος και της μορφής. Είναι σαν οι πινελιές να είναι ζωντανές, προκαλώντας μια συζήτηση μεταξύ του θεατή και της ζωντανής ομορφιάς της σκηνής.

Η σύνθεση είναι ένα λεπτό παιχνίδι λωτού: κάθε πέταλο και φύλλο είναι διακοσμημένο με λεπτές πινελιές ροζ, λευκού και πράσινου, σχεδόν σαν να κρατούσαν μυστικά από κάτω από την επιφάνεια. Η μαγευτική παλέτα χρωμάτων του Μονέ, κυριαρχούμενη από ήρεμα μπλε και ήπια πράσινα, καλλιεργεί μια αίσθηση ηρεμίας. Όμως, στη μέση αυτού του σκηνικού, σφιχτά φωτισμένα κόκκινα και κίτρινα φώτα εμφανίζονται, σιγά-σιγά ξυπνώντας τις αισθήσεις. Ιστορικά, αυτό το έργο συμπυκνώνει την κορυφή της εξερεύνησης του Μονέ σχετικά με το φως και την αντανάκλαση, σημειώνοντας μια εσωτερική σύνδεση με τη σύγχρονη φύση του 20ού αιώνα μέσω του φακού της απλότητας της φύσης. Συναισθηματική επίδραση είναι βαθιά. Ενθαρρύνει σε μια στοχοθετημένη κατάσταση, σταματώντας και αναπνέοντας, προσκαλώντας την αναστοχαστικότητα όχι μέσω λέξεων αλλά μέσω της υπέροχης συμφωνίας χρώματος και φωτός, αιώνια συλλαμβάνοντας μια παρούσα στιγμή στο χρόνο.