Το έργο τέχνης παρουσιάζει μια μαγευτική σκηνή, αποδοσμένη εξ ολοκλήρου σε ασπρόμαυρο, με σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια που τραβάει το βλέμμα. Η εικόνα κυριαρχείται από τη γωνιακή γραμμή της στέγης ενός σπιτιού, με τα κεραμίδια του να απεικονίζονται σχολαστικά, υποδηλώνοντας μια αίσθηση εδραιωμένης οικειότητας. Το σπίτι βρίσκεται πίσω από έναν προσεκτικά αποδοσμένο φράχτη και πλούσια βλάστηση, ένα μείγμα θάμνων και ψηλών χόρτων, που παρέχει ένα οπτικό ρυθμιστή και προσθέτει στην αίσθηση της απομόνωσης. Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι η μεταχείριση του ουρανού από τον καλλιτέχνη. Αντί για ένα κενό, ο ουρανός είναι γεμάτος με στυλιζαρισμένα, στροβιλιζόμενα μοτίβα, μιμούμενα την εμφάνιση των κυματιστών νεφών. Αυτή η δραματική χρήση της γραμμής δημιουργεί μια δυναμική αντίθεση με τα συμπαγή σχήματα του σπιτιού και του φυλλώματος, εμποτίζοντας τη σκηνή με μια αίσθηση κίνησης και, ίσως, μια υπόνοια δραματικότητας. Είναι ένας κόσμος όπου τα στοιχεία φαίνεται να αλληλεπιδρούν και ο καλλιτέχνης έχει απαθανατίσει μια στιγμή όπου η φύση είναι εξίσου σημαντική με την αρχιτεκτονική.