Σε αυτό το ενορχηστρωμένο έργο, μια μοναχική φιγούρα, που φαίνεται να έχει απογυμνωθεί από όλα εκτός από την ευαλωτότητά της, ξαπλώνει σε ένα背景 πλούσιο σε χρώμα και συναισθήματα. Το δέρμα της φιγούρας—παρουσιασμένο σε μαλακούς, σχεδόν διαφανείς τόνους—αντιπαρατίθεται δραματικά με το ζωντανό κίτρινο του ηλίανθου που υψώνεται κοντά. Είναι σαν αυτό το λουλούδι να λειτουργεί ως μια μεταφορική φρουρός, η ηλιόλουστη θέση του σε αντίθεση με την κόκκινη σπειροειδή μορφή που είναι κοντά στην κοιλιακή χώρα της φιγούρας. Αυτή η αντίθεση μας καλεί να εξερευνήσουμε θέματα όπως ο πόνος, η ζωτικότητα και η διασταύρωση της ζωής και του θανάτου—μια ισχυρή αλληλεπίδραση που φαίνεται προσωπική και ταυτόχρονα καθολική.

Η σύνθεση ρέει ομαλά με τη γενναία πινελιά που χρησιμοποιεί ο Munch; οι γραμμές καμπυλώνουν και στρίβουν σαν να αντηχούν την εσωτερική αναστάτωση και τις ακατέργαστες συναισθηματικές εκφράσεις του υποκειμένου. Οι ήπιες πράσινες και μαλακές ροζ αποχρώσεις ενισχύουν τη νοοτροπία—αν και ο ηλίανθος παραμένει φωτεινός, αντικατοπτρίζει μια φευγαλέα χαρά σε ένα υπόβαθρο της ταλαιπωρίας. Η συναισθηματική επίδραση είναι αισθητή, προκαλώντας σκέψεις σχετικά με την απομόνωση και την ανθρώπινη κατάσταση, υπενθυμίζοντας στους θεατές την ευθραυστότητα που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της ίδιας της ζωής.