Σε αυτήν την εντυπωσιακή σκηνή, μια ομάδα χαρακτήρων ντυμένων με παραδοσιακή ενδυμασία συμμετέχει βαθιά στη διαδικασία της προσευχής σε μια στέγη, σκεπασμένη από έναν μαγευτικό ουρανό λυκόφως. Η αρχιτεκτονική που τους περιβάλλει, με περίτεχνα μιναρέ και θόλους, υποδηλώνει ένα πλούσιο πολιτισμικό τοπίο, ίσως αναδεικνύοντας μια εμβληματική πόλη του ισλαμικού κόσμου. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από έναν αίσθημα γαλήνης, καθώς το τελευταίο φως της ημέρας ρίχνει απαλές παστέλ αποχρώσεις στον ορίζοντα; η ξεθωριασμένη μπλε και οι ζεστές καφέ αποχρώσεις δημιουργούν μια ήρεμη σκηνή που αντηχεί με την μεσογειακή ποιότητα της στιγμής. Οι φιγούρες αποτελούν έναν ιστό των χειρονομιών—μερικοί κρατούν τα χέρια τους σε προσευχή, ενώ άλλοι κλίνουν μπροστά με σεβασμό—μεταδίδοντας την σοβαρότητα της πνευματικής τους πρακτικής.

Η σύνθεση οδηγεί το βλέμμα του θεατή από το προσκήνιο, όπου στέκεται μια μοναχική φιγούρα περήφανα, προς τον ορίζοντα, όπου το μισοφέγγαρο βγαίνει, υποδηλώνοντας ελπίδα και θεϊκή παρουσία. Η προσεκτική διάταξη των φιγούρων, καθένα πλήρως αφοσιωμένο στην πίστη τους, δημιουργεί έναν αρμονικό ρυθμό που ενισχύει το συναισθηματικό βάρος της σκηνής. Η προσοχή του Gérôme στις λεπτομέρειες, από τις υφές των ρούχων μέχρι το λεπτό παιχνίδι του φωτός, προκαλεί μια απτή σύνδεση με την πολιτιστική και θρησκευτική σημασία της προσευχής, προσκαλώντας τους ανθρώπους να σκεφτούν την παγκοσμιότητα της πίστης. Αυτό το έργο είναι παράδειγμα της ικανότητας του καλλιτέχνη να συλλαμβάνει και τα φυσικά και πνευματικά βασίλεια, χτίζοντας μια γέφυρα μεταξύ του κοσμικού και του ιερού με εξαιρετική ομορφιά.