Na tej poruszającej scenie grupa postaci ubranych w tradycyjne stroje głęboko angażuje się w modlitwę na dachu, w świetle czarującego zmierzchu. Architektura wokół nich z misternymi minaretami i kopułami sugeruje bogaty krajobraz kulturowy, być może odzwierciedlając ikoniczne miasto w świecie islamskim. Atmosfera nasycona jest poczuciem spokoju, gdy ostatnie światło dnia rzuca na horyzont łagodne pastelowe odcienie; stonowane niebieskie i ciepłe okrywa tworzą spokojne tło, które współbrzmi z medytacyjną jakością chwili. Postacie tworzą gobelin gestów—niektórzy trzymają ręce w modlitwie, podczas gdy inni pochylają się w pokorze, przekazując powagę ich praktyki duchowej.

Kompozycja przyciąga wzrok widza od pierwszego planu, gdzie jedna postać stoi z godnością, w kierunku horyzontu, gdzie pojawia się rogalik księżyca, sugerując nadzieję i boską obecność. Staranny układ postaci, z których każda koncentruje się na swojej pobożności, tworzy harmonijny rytm, który wzmocnia emocjonalne obciążenie sceny. Uwaga Gérôme’a na szczegóły, od faktur ubrań po delikatną grę światła, budzi namacalne połączenie z kulturowym i religijnym znaczeniem modlitwy, zapraszając do refleksji nad uniwersalnością wiary. To dzieło ilustruje mistrzostwo artysty w uchwyceniu zarówno fizycznych, jak i duchowych wymiarów, budując most między świeckim a świętym w doskonałej urodzie.