W tym poruszającym dziele rozciąga się rozległy krajobraz pustynny pod melancholijnym niebem, wirując w przytłumionych odcieniach okry i szarości. Młody chłopiec stoi na pierwszym planie, ubrany w prosty strój, emanując spokojem w obliczu pustki. Jego prawa ręka trzyma smycz przymocowaną do jednego z dwóch eleganckich chartów, które idą obok niego. Te eleganckie stworzenia, jedno w bogatym kolorze orzecha, drugie w czystej bieli, emanują wdziękiem, przyciągając wzrok. Ich postawa sugeruje gotowość, być może czekają na sygnał, aby ruszyć przez suchą przestrzeń. W tle, majestatyczne wydmy delikatnie zlewane w piaskowych tonach, dodają atmosferycznej głębi, sugerując nieskończoność pustyni. Promienie słońca przyciągają kontury, tworząc boską poświatę, która kontrastuje z cieniami pozostającymi u podstaw wzgórz.

Kompozycja mówi wiele; to nie tylko przedstawienie chłopca i jego psów. Złożona mieszanka kolorów tworzy niemal surrealistyczną atmosferę, zanurzając widza w tym spokojnym, a zarazem surowym otoczeniu. Medytacyjna postura chłopca zaprasza do refleksji — jakie są jego marzenia, jego aspiracje? Odcienie szarości i miękkie brązy szepczą historie migracji; pustynia nie jest jedynie tłem, ale postacią w swoim własnym prawie. To dzieło rezonuje z emocjonalnym ciężarem samotności, wywołując więź z surowym pięknem natury i harmonią, która istnieje w ciszy. Historyczny kontekst XIX wieku, kiedy takie krajobrazy były romantyzowane, dodaje kolejne warstwy znaczenia, skłaniając nas do zastanowienia się nad naszymi relacjami z naturą i prostotą towarzystwa. W istocie ten utwór to nie tylko zwykła reprezentacja, ale szczere zaproszenie do zatrzymania się i kontemplacji, do pozwolenia na wędrówki wzroku i lotu wyobraźni.