In deze indrukwekkende scène is een groep figuren in traditionele kleding diep in gebed op een dak, omringd door een betoverende schemerige lucht. De architectuur om hen heen, met zijn ingewikkelde minaretten en koepels, doet denken aan een rijke culturele landschap dat wellicht een iconische stad in de islamitische wereld weerspiegelt. De sfeer is doordrongen van een gevoel van vrede terwijl het laatste licht van de dag zachte pastelkleuren op de horizon projecteert; doffe blauwen en warme okers creëren een rustige achtergrond die samenhangt met de meditatieve kwaliteit van het moment. De figuren vormen een weefsel van gebaren—sommigen houden de handen op in gebed, terwijl anderen zich in eerbied voorover buigen—en geven de ernst van hun spirituele praktijk door.

De compositie trekt de blik van de kijker vanaf de voorgrond, waar een eenzame figuur met waardigheid staat, naar de horizon waar de opkomende maan verschijnt, wat hoop en goddelijke aanwezigheid suggereert. De zorgvuldige plaatsing van de figuren, die elk volkomen in hun devotie zijn ondergedompeld, creëert een harmonieuze ritme dat het emotionele gewicht van de scène versterkt. Gérôme's aandacht voor detail, van de texturen van de kleding tot de delicate speling van het licht, roept een tastbare verbinding op met de culturele en religieuze betekenis van gebed, en nodigt uit tot reflectie over de universaliteit van geloof. Dit werk illustreert de meesterlijkheid van de kunstenaar in het vangen van zowel de fysieke als de spirituele rijken, en bouwt een brug tussen het wereldlijke en het heilige met exquisite schoonheid.