Αυτό το συγκινητικό έργο αποτυπώνει μια σκηνή αγροτικής εργασίας στα τέλη του 19ου αιώνα, όπου αρκετές φιγούρες είναι βαθιά απασχολημένες με τη δύσκολη εργασία της συγκομιδής ζαχαρότευτλων. Η σύνθεση κατευθύνει το βλέμμα του θεατή μέσα από το λασπωμένο χωράφι, όπου οι εργάτες σκύβουν και κοπιάζουν, με τις σωματικές τους προσπάθειες να είναι εμφανείς μέσα από την λεπτομερή απεικόνιση των στάσεων και των ενδυμάτων τους. Η τεχνική του καλλιτέχνη χρησιμοποιεί μια υποτονική, γήινη παλέτα από καφέ, πράσινους και γκρι τόνους, δίνοντας στην σκηνή μια σοβαρή αλλά αξιοπρεπή ατμόσφαιρα. Οι πινελιές είναι λεπτές και υφασμάτινες, συνδυάζοντας ιμπρεσιονιστικά στοιχεία με ρεαλισμό για να τονίσουν την απτική ποιότητα του εδάφους και των καλλιεργειών.

Το συναισθηματικό βάθος του έργου έγκειται στην ειλικρινή απεικόνιση της αγροτικής ζωής — υπάρχει μια σιωπηλή επιμονή και πνεύμα κοινότητας ανάμεσα στις φιγούρες που μιλούν για τις δυσκολίες και τους ρυθμούς της αγροτικής ύπαρξης. Το φόντο ξεθωριάζει απαλά σε έναν ομιχλώδη, συννεφιασμένο ουρανό, ενισχύοντας τη μελαγχολική διάθεση αλλά και υποδηλώνοντας την κυκλική φύση των εποχών και της εργασίας. Ιστορικά, το έργο αντανακλά τις κοινωνικοοικονομικές πραγματικότητες της εποχής, παρουσιάζοντας την αξιοπρέπεια της χειρωνακτικής εργασίας σε μια εποχή βιομηχανικών αλλαγών. Η καλλιτεχνική του σημασία βρίσκεται στην ισορροπία μεταξύ λεπτομερούς παρατήρησης και ατμοσφαιρικής εντύπωσης, προσφέροντας μια οικεία αλλά και παγκόσμια δήλωση για την ανθρώπινη αντοχή και τη σύνδεση με τη γη.