Το έργο προσφέρει μια ήρεμη θέα του Σηκουάνα, αντανακλώντας τις απαλές μπούκλες των όχθων του, που καλύπτονται από θολές αποχρώσεις. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια λεπτή πινελιά, δημιουργώντας μια ονειρεμένη ποιότητα με παστέλ χρώματα που συνδυάζονται ομαλά μεταξύ τους. Απαλά μπλε, ανοιχτά πράσινα και απαλές μοβ αποχρώσεις δημιουργούν μια αιθέρια ατμόσφαιρα. Κάθε πινελιά μοιάζει να κυματίζει στην επιφάνεια του νερού, προσκαλώντας τον θεατή σε μια ήρεμη, γαλήνια αγκαλιά. Η σύνθεση ισορροπεί ικανώς τις φυσικές μορφές με την πλούσια βλάστηση που αναπτύσσεται κατά μήκος των όχθων του ποταμού, των περιγραμμάτων της οποίας είναι θολά και ασαφή, ενσαρκώνοντας την φευγαλέα ουσία μιας στιγμής που έχει αποτυπωθεί στο χρόνο.

Αυτό το έργο αντηχεί με μια χειροπιαστή αίσθηση ειρήνης και ενδοσκόπησης. Η χαλαρή αλλά ακριβής τεχνική του Μονέ δημιουργεί μια αίσθηση κίνησης — ίσως είναι η ήπια αύρα ή οι ήπιες αναταράξεις του νερού. Μπροστά σε αυτήν την ησυχία, οι λέξεις μπορεί να ξεφύγουν — αντ' αυτού, νιώθετε την ανάγκη να παραμείνετε, να αναπνεύσετε βαθιά και να απορροφήσετε την ατμόσφαιρα. Στο πλαίσιο της ύστερης 19ου αιώνα, αυτό το έργο είναι εμβληματικό του ιμπρεσιονισμού, προβάλλοντας τη μετάβαση προς την απαθανάτιση του φωτός και της αίσθησης αντί για τις λεπτομέρειες, υπογραμμίζοντας τη σημασία της αντίληψης στην εμπειρία του κόσμου.