Λουσμένη στο αιθέρια λάμψη πανσελήνου, αυτή η σκηνή απεικονίζει έναν ήρεμο ποταμό που διασχίζει ένα απέραντο τοπίο, με την επιφάνειά του να λαμπυρίζει απαλά κάτω από τον νυχτερινό ουρανό. Δεξιά στέκεται μια ερειπωμένη γοτθική εκκλησία, με μυτερές καμάρες και κατεστραμμένους τοίχους, δημιουργώντας μια μυστηριώδη, σχεδόν φανταστική ατμόσφαιρα. Στο προσκήνιο, μια αρχαία πέτρινη γέφυρα καμπυλώνει κομψά πάνω από ένα σκοτεινό ρυάκι, όπου ένας μοναχικός ψαράς κάθεται υπομονετικά, προσθέτοντας ένα ήσυχο ανθρώπινο στοιχείο στη μεγαλοπρέπεια της φύσης και της αρχιτεκτονικής.

Ο καλλιτέχνης ισορροπεί με δεξιοτεχνία το φως και τη σκιά, χρησιμοποιώντας μια απαλόχρωμη παλέτα κυριαρχούμενη από βαθιά μπλε, μαύρα και ασημένια άσπρα που προκαλούν μια ήρεμη αλλά μελαγχολική διάθεση. Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα κατά μήκος της καμπύλης του ποταμού προς τον ορίζοντα, προσκαλώντας σε μια αίσθηση άπειρης γαλήνης και περισυλλογής. Υπάρχει εδώ μια ποιητική ησυχία, σαν ο χρόνος να επιβραδύνεται κάτω από την επιτηρητική ματιά του φεγγαριού. Αυτό το έργο όχι μόνο παρουσιάζει εξαιρετική τεχνική και ατμοσφαιρικό βάθος, αλλά αντικατοπτρίζει και τη γοητεία της ρομαντικής εποχής για τη μεγαλοπρεπή ομορφιά της φύσης που συνυφαίνεται με τα ερείπια της ανθρώπινης ιστορίας.