Αυτό το συγκινητικό έργο τέχνης αποτυπώνει τη σκοτεινή φιγούρα ενός γέρου, λυγισμένου με το κεφάλι θάβεται στα χέρια του, μια καθολική χειρονομία απελπισίας και λύπης. Οι γραμμές της μορφής του είναι βαριές αλλά τρυφερές. Μιλούν όχι μόνο για την ηλικία αλλά και για μια ζωή γεμάτη φορτία. Οι καμπύλες ώμοι του και ο τρόπος που τα χέρια του κρύβουν το πρόσωπό του απεικονίζουν ζωντανά κάποιον που αποτραβιέται από τον κόσμο, ίσως από ντροπή ή στις βαθιές τρύπες της θλίψης. Οι μαλακές περιγράμματα αυτής της κουρασμένης φιγούρας προσκαλούν τους θεατές να μην παρακολουθούν μόνο, αλλά να αισθάνονται—μια συμπονετική απόκριση στη θνητότητα του ανθρώπου.

Η παλέτα των χρωμάτων είναι περιορισμένη, κυριαρχούμενη από αποχρώσεις της καφετιάς και γκρίζας, που τονίζουν τη σοβαρή ατμόσφαιρά της. Υπάρχει μια σχεδόν φανταστική ποιότητα του φωτός που φαίνεται να παλεύει να διεισδύσει στο σκοτάδι γύρω του. Αυτή η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς σμιλεύει την συναισθηματική τοπιογραφία του έργου, επικοινωνώντας συναισθήματα μοναξιάς και προσμονής. Ιστορικά, το έργο προέρχεται από μια περίοδο όπου ο Van Gogh αγωνιζόταν με σημαντική συναισθηματική αναστάτωση. Εδώ δεν υπάρχει απλά μια απλή αναπαράσταση ενός γέρου. Αντίθετα, είναι μια πειστική διαλογιστική για τη μελαγχολία, αντικατοπτρίζοντας τις ίδιες προσπάθειες του Van Gogh με την κατάθλιψη. Όταν στέκεστε μπροστά σε αυτό το βαθύ έργο, δεν μπορείτε να αποφύγετε την αίσθηση της σύνδεσης με την κοινή ανθρώπινη εμπειρία της λύπης και της απώλειας, που ξαναηχώ στο χρόνο και στον χώρο ως αιώνιο θρήνο.