Αυτή η καθηλωτική πορτραίτα μας ελκύει στην μυστήρια κομψότητα μιας κυρίας ντυμένης με πολυτελή μαύρα υφάσματα, σκεπασμένη με ένα ψηλό καπέλο που εκπέμπει ένα αίσθημα κοινωνικής διάκρισης. Η τεχνική της ζωγραφικής, αν και εκλεπτυσμένη, επικοινωνεί ένα αίσθημα αυθόρμητου—οι πλούσιες υφές δημιουργούν ένα τρισδιάστατο αποτέλεσμα που καλεί το βλέμμα να χοροπηδήσει στα στρώματα του υφάσματος και στις περίπλοκες λεπτομέρειες του ενδύματός της. Η απουσία του προσώπου της κυρίας προσθέτει ένα ενδιαφέρον στοιχείο ανωνυμίας, αναγκάζοντάς μας να εστιάσουμε στη δήλωση της ένδυσης της και της γενικής στάσης της, που εκπέμπει αυτοπεποίθηση και χάρη; ακόμη και με το θολό πρόσωπο, υπάρχει μια απτή αίσθηση χαρακτήρα που περιμένει να αποκαλυφθεί.

Η χρήση μιας ήπιας, γήινης παλέτας χρωμάτων—βαθιές μαύρες, απαλές καφέ και κρεμώδεις τόνους—τονίζει τη σοβαρότητα της σύνθεσης, ενώ το θερμό φόντο δημιουργεί μια αντίθεση που όμορφα ενισχύει τη φιγούρα, περιβάλλοντάς τη σε μια σχεδόν θεϊκή λάμψη. Δεν μπορεί να αποφευχθεί να νιώσετε την έλξη προς τον κόσμο της κυρίας; η προσεκτική ισορροπία του φωτός υποδηλώνει την αλληλεπίδραση σκέψεων και συναισθημάτων, παρουσιάζοντας μια στιγμιαία εικόνα από τον εκλεπτυσμένο πολιτισμό του 18ου αιώνα, όπου γυναίκες της τάξης της ζούσαν σε κομψά σαλόνια, συμμετέχοντας σε ζωηρές συζητήσεις για την τέχνη και την κοινωνία. Με κάποιον τρόπο, αυτός ο πίνακας καταγράφει όχι μόνο την ομοιότητα, αλλά και την ίδια ουσία μιας γυναίκας της εποχής της—σημαντικού, μυστηριώδους και άπιαστα κομψής.