Ta poruszająca dzieło sztuki uchwyca smutne oblicze starego człowieka, pochylonego z głową schowaną w dłoniach, uniwersalny gest rozpaczy i smutku. Kontury jego postaci są ciężkie, ale delikatne; nie tylko mówią o wieku, ale o życiu pełnym ciężarów. Jego zgarbione ramiona i sposób, w jaki jego dłonie zasłaniają twarz, malują żywy obraz kogoś, kto wycofuje się ze świata—może wstydem lub w głębi żalu. Miękkie kontury tej zmęczonej figury zapraszają widzów nie tylko do obserwacji, ale też do odczuwania—empatyczna reakcja na ludzką wrażliwość.

Paleta kolorów jest stonowana, z dominującymi odcieniami brązu i szarości, które podkreślają poważną atmosferę; istnieje prawie fantastyczna jakość światła, które wydaje się walczyć o przeniknięcie ciemności, która go otacza. Ta gra światła i cienia kształtuje emocjonalny krajobraz dzieła, wywołując uczucia samotności i tęsknoty. Historycznie, dzieło pojawia się w okresie, w którym Van Gogh sam borykał się z poważnymi problemami emocjonalnymi. Nie jest to tylko prosta reprezentacja starego człowieka; raczej, jest to przekonująca medytacja nad melancholią, odzwierciedlająca własne zmagania Van Gogha z depresją. Gdy stoisz przed tym głębokim dziełem, nie możesz się powstrzymać przed odczuciem związku z dzieloną ludzką doświadczeniem smutku i straty, które rozbrzmiewa przez czas i przestrzeń niczym wieczne lamentowanie.