Το έργο καλεί τον θεατή να εισέλθει σε μια ήρεμη αλλά ισχυρή παράκτια σκηνή. Οι θυελλώδεις κυματισμοί σκάνε πάνω σε στέρεες πέτρες για να δημιουργήσουν μια αφρισμένη λευκή κορυφή που λάμπει κάτω από απαλά κομμάτια φωτός. Ο ορίζοντας εκτείνεται ατέλειωτα, με την απαλή κλίμακα του λυκόφωτου που σχεδόν ενώνεται με τις παστέλ αποχρώσεις του ουρανού, προκαλώντας μια αίσθηση γαλήνης. Η τεχνική του καλλιτέχνη συλλαμβάνει την ωμή ενέργεια της θάλασσας, χρησιμοποιώντας μεγάλες πινελιές που μιμούνται τις κυματιστές θαλάσσιες ραβδώσεις—έναν αναταραγμένο χορό μπλε και πράσινου χρώματος που αντιπαραβάλλεται με ζεστά, ανοιχτά ροζ και απαλό μοβ στον ουρανό. Είναι σχεδόν σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει; Ο θεατής μπορεί σχεδόν να ακούσει τον ρυθμό του νερού και το ψίθυρο του ανέμου.

Παρά την αναταραχή των κυμάτων, υπάρχει μια ήπια γαλήνη στα χρώματα που επιλέγονται; η παλέτα ανυψώνει αυτή τη συμβολική παράκτια στιγμή σε μια εμπειρία περισυλλογής. Επηρεασμένο από το δυναμικό περιβάλλον του 19ου αιώνα και τη γοητεία του με τη φύση, αυτό το κομμάτι σημαίνει μια αγκαλιά για τον φυσικό κόσμο, αντανακλώντας την εξελίσσουσα σχέση της κοινωνίας με το τοπίο. Όταν κοιτάζω αυτό το αξιοσημείωτο έργο, αισθάνομαι μια βαθιά σύνδεση με τα στοιχεία, απορροφημένος στην ομορφιά και τη σφοδρότητα της φύσης. Αυτό το έργο μας υπενθυμίζει τη θέση μας μέσα στη μεγάλη ταπετσαρία τόσο της ηρεμίας όσο και της αναταραχής που μας παρουσιάζει η Γη.