Αυτή η γαλήνια σκηνή δίπλα στο ποτάμι αποτυπώνει τη γαλήνια γοητεία της φύσης με απαλές πινελιές και αρμονική χρωματική παλέτα που συνδυάζει απαλά πράσινα, γήινους καφέ και λεπτούς μπλε τόνους. Στο προσκήνιο απλώνεται ήρεμο νερό όπου ακουμπά ένα απλό ξύλινο κανό, προσκαλώντας τον θεατή να αισθανθεί τη γαλήνη και τον αργό ρυθμό της αγροτικής ζωής. Το φως διαπερνά ένα σύνολο πυκνών δέντρων που κυριαρχούν στο μέσο μέρος της σύνθεσης, με τα φύλλα τους να λαμπυρίζουν κάτω από τις ακτίνες του ήλιου που διαδραματίζουν παιχνίδια με τις σκιές. Πίσω τους, μια μικρή κατοικία με ζεστή κόκκινη σκεπή ξεπροβάλλει διακριτικά, προσδίδοντας μια ήρεμη, οικεία και φυσικά ενταγμένη ανθρώπινη πινελιά.

Η τεχνική του καλλιτέχνη δείχνει επιρροές ιμπρεσσιονισμού — χαλαρές, ορατές πινελιές που αποτυπώνουν τη φευγαλέα ποιότητα του φωτός και της ατμόσφαιρας και όχι τις λεπτομέρειες. Ο ουρανός ζωγραφίζεται με απαλούς στροβίλους λευκού και μπλε, προσδίδοντας αίσθηση αέρινου ανοίγματος που έρχεται σε αντίθεση και ταυτόχρονα συμπληρώνει το πυκνό φύλλωμα από κάτω. Συναισθηματικά, ο πίνακας προκαλεί νοσταλγία για απλούστερες εποχές και βαθιά εκτίμηση της γαλήνιας ομορφιάς της φύσης. Δημιουργημένο το 1891, το έργο αποτελεί έναν τρυφερό φόρο τιμής στην αγροτική ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα, αντανακλώντας το ενδιαφέρον εκείνης της εποχής να αποτυπώσει καθημερινά τοπία με τρυφερότητα και οικειότητα.