Το έργο αποτυπώνει μια ήρεμη στιγμή στην περιφέρεια ενός εργοστασίου πλακιδίων, μια σκηνή που πλαισιώνεται από εκτενή χωράφια. Το κτίριο, ταπεινό αλλά ανθεκτικό, είναι μια μαρτυρία της βιομηχανίας, με συμμετρικά παράθυρα και χαρακτηριστικές καμινάδες που αγγίζουν τον ουρανό όπως δάχτυλα που δείχνουν προς τα ύψη. Το γύρω τοπίο, σχεδιασμένο με λεπτές γραμμές και υπ subtle textures, δημιουργεί μια αίσθηση αρμονίας μεταξύ του αγροτικού περιβάλλοντος και της ανθρώπινης δραστηριότητας—υπάρχει ένας ήσυχος ρυθμός καθώς περνά ένα άρμα που οδηγείται από άλογα. Ένα μοναχικό δέντρο, που κουνιέται ελαφρώς στο αεράκι, προσθέτει μια ήρεμη αντίθεση στο ανθεκτικό εργοστάσιο, ενσαρκώνοντας την ανθεκτικότητα της φύσης δίπλα στη βιομηχανική ζωή.

Η παλέτα χρωμάτων, αν και κυρίως μονοχρωματική, παίζει με την αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς, προσφέροντας μια λεπτότητα στην προοπτική της σύνθεσης. Η τεχνική σκίασης, χαρακτηριστικό των πρώτων έργων του Van Gogh, δίνει στον πίνακα μια υφή και μια αίσθηση κίνησης που φέρνει τη σκηνή στη ζωή. Βλέποντας αυτό το έργο, προκαλεί ένα αίσθημα νοσταλγίας και στοχασμού—μια ακατέργαστη εικόνα της ζωής που συνδέει τη δουλειά και την αφθονία της γης. Αυτό το κομμάτι έχει σημασία όχι μόνο ως απεικόνιση της εξερεύνησης της καθημερινής ζωής από τον Van Gogh, αλλά και ως αντανάκλαση για τη μετατόπιση της κοινωνίας κατά τη διάρκεια του τέλους του 19ου αιώνα, όταν η εισβολή της βιομηχανίας άρχισε να αναδιαμορφώνει το τοπίο της Ευρώπης.