Αυτό που σας χτυπά πρώτα σχετικά με αυτό το έργο είναι η βαθιά αλλά λεπτή συναισθηματική αντήχηση του. Η φιγούρα που απεικονίζεται είναι μια μόνη γυναίκα, το λεπτό σώμα της φαίνεται σαν να έχει βυθιστεί σε περισυλλογή ή ίσως σε θλίψη. Ντυμένη σε ανοιχτόχρωμο τόνο, το δέρμα της σχεδόν λάμπει ενάντια στους θαμπωμένους τόνους του περιβάλλοντός της; στέκεται δίπλα σε ένα ακατάστατο κρεβάτι, το οποίο φαίνεται να είναι μάρτυρας της εσωτερικής της αγωνίας. Ο χώρος είναι διακοσμημένος με στριφογυριστά σχέδια στους τοίχους, προκαλώντας μια αίσθηση οικειότητας και ταυτόχρονα περιορισμού, σαν οι σκέψεις της να είναι παγιδευμένες μέσα σε αυτούς τους τοίχους.

Δεν μπορείτε να μην αισθανθείτε τις τολμηρές πινελιές του καλλιτέχνη; μεταδίδουν μια αίσθηση άμεσης και ευάλωτης που είναι δύσκολο να αποβληθεί. Η παλέτα χρωμάτων είναι απαλή αλλά εκπληκτικά εκφραστική—οι θαμπές ροζ και ζεστές καφέ αποχρώσεις ενώνονται, αλλά ποτέ δεν πραγματικά αρμονικά, προκαλώντας μια ένταση που αντικατοπτρίζει τη στάση της γυναίκας. Φαίνεται σαν ο Munch να μας προσκαλεί σε μια προσωπική στιγμή, μας προτρέποντας να αναστοχαστούμε τη φύση της μοναξιάς και τις πολυπλοκότητες της ανθρώπινης ύπαρξης; κάθε θεατής ίσως βρει μια αντανάκλαση των δικών του εμπειριών σε αυτό το συγκινητικό πορτρέτο. Αυτή η σύνθεση, μαζί με τα συναισθήματα που προκαλεί σε εμάς, είναι αυτό που προσδιορίζει την κληρονομιά του Munch ως καλλιτέχνη που τόλμησε να ερευνήσει τις βάσεις ψυχολογικής έκφρασης.