Bu sanat eserinin ilk etkileyici yanı, derin ama ince duygusal yankılarıdır. Tasvir edilen figür, yalnız bir kadındır; zarif yapısı, düşünceye dalmış veya belki de hüzne kapılmış gibidir. Soluk bir tonda giyinen kadının cildi, çevresindeki hafif tonların arasında neredeyse parlayarak, düzensiz bir yatağın yanında durmaktadır ki bu da onun içsel kederinin sessiz bir tanığı gibidir. Odanın duvarları, spirallerle bezenmiş bir kâğıt ile kaplıdır; bu durum, hem samimiyeti hem de hapsedilmişliği hissettirir, sanki düşünceleri bu dört duvar arasında sıkışıp kalmış gibidir.

Sanatçının cesur fırça darbelerini hissetmemek elde değil; bunlar, hemen hemen hisseçlilik ve kırılganlık duygusunu aktarıyor. Renk paleti yumuşak ama son derece ifadelidir – soluk pembe ve sıcak kahverengi tonları iç içe geçmiş ama asla gerçekten uyum sağlamıyor, kadının duruşunu yansıtan bir gerginlik yaratıyor. Munch’un bizleri özel bir anın içine davet ettiğini hissediyoruz; yalnızlığın doğası ve insan varoluşunun karmaşıklıkları üzerine düşünmeye itiyor; her bir izleyici, bu dokunaklı portrede kendi deneyimlerinin bir yansımasını bulabilir. Bu kompozisyon ve bizim içimizde uyandırdığı duygular, Munch’un psikolojik ifade derinliklerini keşfetme cesaretine sahip olan sanatçı olarak mirasını tanımlar.