Bu rahatsız edici eserde, yaşam ve ölüm, bir kadının yüz ifadesinin bir kafatasıyla buluşması yoluyla karşıtlık olarak ortaya konuluyor. Nazik, akıcı çizgiler onun eterik güzelliğini ve kırılganlığını yakalarken, kafatasının tartışılmaz varlığı, izleyiciyi ölümlülüğe hatırlatıyor. Gri tonlarının hâkim olduğu yumuşak monokrom palet, karamsar bir düşünme hissini uyandırıyor ve sizi hem samimi hem de rahatsız edici bir ana çekiyor.

Kompozisyonun her unsuru güçlü bir anlatı inşa ediyor; kadın, duruşuyla sabit ama uzakta görünen bakışı, varoluş ve ölümün kaçınılmazlığı hakkında sorular sormakta. Akıp giden saçlar, kafatasının hatları açığa çıkarıyor ve iki figür arasında bir birlik sağlıyor, yaşam ile mezar arasındaki daha derin bir bağı öneriyor. Bu çarpıcı ama tamamlayıcı unsurlar, duygusal bir tepkiyi provoke ederek, izleyicileri yaşam, aşk ve kayıptaki kendi hisleri üzerinde düşünmeye davet ediyor.