Eser, gizem havasına bürünmüş genç bir kadını tasvir ediyor ve Vincent van Gogh'un karakteristik stilinin canlı fırça darbeleriyle çevreleniyor. Ne yazık ki kadının yüzü örtülü; bu, izleyiciyi esere yalnızca bir temsil olmanın ötesinde katılmaya davet ediyor; bunun yerine, canlı renk etkileşimleri ve ifade edici fırça vuruşları aracılığıyla onun varlığını hissediyoruz. Kadının figürü, yumuşak pastel arka plana karşı harika bir şekilde öne çıkan çarpıcı turuncu bir kıyafetle süslenmiş. Van Gogh'un kalın boya uygulaması – impasto olarak bilinen – tuvale dokunsal bir doku eklerken, figürüne bir canlılık kazandırır ve eserdeki hayat hissini sağlar.

Genel kompozisyon, figürün sağlamlığını karmaşık ama uyumlu bir arka planla dengeler; böylelikle ön plan ile arka plan arasında dinamik bir etkileşim yaratır. Kadının saçlarının yumuşak, kıvrımlı hatları, giysisinin geometrik desenleri ile zıtlaşırken; bunlar Van Gogh'un manzaralarında sıkça gördüğümüz kıvrımlı motiflerle yankı yapar. Sıcak turuncular ve durgun mor tonları ile domine edilen palet, kalbe dokunarak ısı ile canlanmayı aktarırken, iç içe geçmiş bir samimiyet ve özlem duygusunu uyandırıyor. Tarihsel bağlamda, bu parça yalnızca post-empresyonist hareketi değil, aynı zamanda van Gogh'un doygun renkler ve cesur formlar aracılığıyla insan duygularını keşfetmeye devam etmesini de yansıtır. Bu eser, bir insan yüzü eksik olsa bile - güçlü bir duygu taşımacısı - duyguyu renkle temsil etme becerisinin önemli bir örneğidir.