Αυτή η εκτεταμένη τοπιογραφία ποταμού αποτυπώνει μια ήσυχη ποιμενική στιγμή, καθώς οι βοσκοί οδηγούν τα ζώα τους να πιουν από τα ήρεμα νερά. Η σύνθεση τραβά το βλέμμα κατά μήκος του δαιδαλώδους ποταμού, ξεκινώντας από το προσκήνιο όπου δύο φιγούρες — μια που φαίνεται να ξεκουράζεται και μια άλλη όρθια — επικοινωνούν αθόρυβα δίπλα στο νερό. Ο ποταμός κυλά με χάρη, αντανακλώντας το απαλό φως και τα πλούσια δέντρα που πλαισιώνουν τη σκηνή από τις δύο πλευρές, δημιουργώντας ένα αρμονικό φυσικό περιβάλλον. Το λεπτό πινέλο του καλλιτέχνη φαίνεται στα λεπτομερή φύλλα και στους απαλούς γήινους τόνους κάθε αγελάδας, που έρχονται σε αντίθεση με τη ψυχρή, απαλόχρωμη παλέτα των μπλε, πράσινων και καφέ. Ο ουρανός καλύπτεται από μαλακά σύννεφα φωτισμένα από τη θερμή λάμψη της αυγής ή του δειλινού, δίνοντας στο έργο μια γαλήνια, σχεδόν νοσταλγική αίσθηση.

Η σκηνή έχει μια λυρική ποιότητα, σαν ο χρόνος να επιβραδύνει εδώ, προσκαλώντας τον θεατή να ακούσει — το θρόισμα των φύλλων, τις σιωπηλές στιγμές που μοιράζονται οι βοσκοί με τα ζώα τους και τον απαλό ήχο του νερού που σκάνε στην όχθη. Η χρήση φωτός και σκιάς σχηματίζει κομψά τις φυσικές μορφές, ενισχύοντας το βάθος και την ατμόσφαιρα, ενώ διατηρεί μια τρυφερή, οικεία διάθεση. Δημιουργημένο σε μια εποχή που ρομαντικοποιούσε τη ζωή στην ύπαιθρο, το έργο τιμά τους αιώνιους ρυθμούς της φύσης και της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, υπενθυμίζοντας τις απλές και ανθεκτικές συνδέσεις που είναι ριζωμένες στο ίδιο το τοπίο.