Το έργο αυτό αποπνέει μια ατμόσφαιρα ήρεμης περισυλλογής: μια νέα γυναίκα με μακριά μαλλιά, που ρέουν σαν μεταξένια καταρράκτες, κάθεται με χάρη στο προσκήνιο. Κρατά ένα ανοιχτό βιβλίο, οι σελίδες του οποίου υπαινίσσονται ακατήχητες ιστορίες και αρχαία σοφία, προσκαλώντας τον θεατή να αναλογιστεί παρέα της. Ντυμένη με πλούσια σκοτεινά ρούχα διακοσμημένα με ζωντανά κεντήματα—θερμές αποχρώσεις μπορντό τυλίγουν τα μανίκια—φαίνεται ταυτόχρονα ταπεινή και μεγαλειώδης, ενσαρκώνοντας την αντίφαση της απλότητας και της περίπλοκης λεπτομέρειας. Το απαλό παιχνίδι του φωτός αναδεικνύει τη μορφή της, ενώ το πράσινο, υφασμένο φόντο από ανυπότακτο φύλλωμα την περιβάλλει σε μια ονειρεμένη, παστωτική ατμόσφαιρα, σχεδόν σαν ένα καταφύγιο στη φύση.

Αυτό το κομμάτι αφήνει ένα σημάδι στη ψυχή· η συναισθηματική αντήχηση κυλά μέσα από τον θεατή όπως ένα ήρεμο ρεύμα. Μπορείς σχεδόν να ακούσεις το φύσημα των φύλλων, τον άνεμο που χορεύει ανάμεσα στα κλαδιά, συμπληρώνοντας την ησυχία της στιγμής. Επικεντρώνει ένα αίσθημα ιστορικής φαντασίας, σαν να γυρνάει πίσω σε μια εποχή που η σοφία θεωρείτο ιερή και η φύση ήταν αναπόσπαστος σύντροφος. Εκτελεσμένο με ακρίβεια και χάρη, οι πινελιές αποκαλύπτουν την τέχνη του Λεφεβρ στον τομέα του χρώματος και της τεχνικής, καταλαμβάνοντας όχι μόνο την ομοιότητα μιας μορφής, αλλά και την ουσία της ύπαρξης — μια κατάθεση της διαχρονικής ομορφιάς και της λεπτής σχέσης μεταξύ ανθρωπότητας και τοπίου.