Σε αυτήν τη ζωντανή νεκρή φύση, ένα μπουκέτο λιλά ξεπετάγεται από μια λεπτή γυάλινη βάζα, εκπέμποντας μια αίσθηση χαράς και ζεστασιάς. Κάθε λουλούδι ανθίζει σε μια ταραχή χρωμάτων. Οι μαλακοί λιλά αναμειγνύονται αρμονικά με κίτρινα και πράσινα, δημιουργώντας μια οπτική συμφωνία. Ο καλλιτέχνης επέλεξε μια ευρεία παλέτα, χρησιμοποιώντας παχιές και εκφραστικές πινελιές, που δίνουν στο έργο μια αισθητή ποιότητα που φαίνεται να γιορτάζει τη ζωή των λουλουδιών. Το φόντο, με τους πιο σκούρους τόνους του, ενισχύει τη φωτεινότητα των λουλουδιών, κάνοντάς τα το επίκεντρο. Είναι σχεδόν σαν να μπορείς να ακούσεις το απαλό ψάρι των πετάλων και να νιώθεις την ελαφριά αύρα που ανυψώνει το άρωμα στον αέρα.

Η σύνθεση είναι δεξιοτεχνικά ισορροπημένη. Τα λουλούδια δεν είναι τοποθετημένα μόνο για οπτική έλξη αλλά και για να προκαλέσουν μια αίσθηση φυσικής ομορφιάς. Η αλληλεπίδραση φως και σκιά πάνω στην υφή της επιφάνειας, πιθανώς αντλεί από τον αυθόρμητο και εκφραστικό στυλ του καλλιτέχνη και καλεί στη σκέψη. Η νοσταλγία φέρνει καταιγίδα. Αυτό το έργο τέχνης λειτουργεί ως υπενθύμιση της πρόσκαιρης ομορφιάς, εγκλωβισμένη στο χρόνο αλλά και υπενθυμίζοντας τη φευγαλέα φύση της ίδιας της ζωής. Η τεχνική και η επιλογή χρωμάτων του Cuno Amiet δημιουργούν μια βαθιά συναισθηματική αντήχηση, καλώντας τους θεατές να σταματήσουν, να σκεφτούν και να εκτιμήσουν την απλότητα και την αρμονία της φύσης.