Αυτό το έργο παρουσιάζει μια ζωντανή σκηνή νεκρής φύσης γεμάτη με τη σιωπηλή οικειότητα της καθημερινής ζωής. Ένα στιβαρό τσαγιέρα τοποθετείται πάνω σε ένα επιμελώς αποτυπωμένο λευκό ύφασμα, ενώ δίπλα της σκορπισμένα βρίσκονται ώριμα φρούτα. Η γαλαζωπή απόχρωση της τσαγιέρας έρχεται σε αντίθεση με τους θερμούς κίτρινους και πράσινους τόνους των μάνγκο, ενώ ένα ξύλινο κουτάλι ακουμπά απαλά, προσκαλώντας τον θεατή σ’ αυτήν την ιδιωτική στιγμή. Το παρασκήνιο διακοσμείται με στιλιζαρισμένα κίτρινα λουλούδια και ένα ψηλό σκεύος, προσδίδοντας μια μυστηριώδη και εξωτική αίσθηση και κατευθύνοντας το βλέμμα σε μια βαθύτερη αφήγηση κάτω από την επιφάνεια.

Οι πινελιές ισορροπούν μεταξύ τόλμης και απαλότητας, σχηματίζοντας μια επιδέξια σύνθεση που χειρίζεται το χώρο και την ισορροπία. Η πλούσια παλέτα – έντονα μπλε, λαμπερά κίτρινα, βαθιά πράσινα και διακριτικές καφέ αποχρώσεις του τραπεζιού και των φρούτων – δημιουργεί έναν δυναμικό οπτικό ρυθμό, προκαλώντας ζεστασιά και φυσική ομορφιά. Το έργο αυτό, που δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, παρουσιάζει χαρακτηριστικά του μεταϊμπρεσιονισμού, ειδικά στη συμβολική χρήση του χρώματος και της μορφής, αντανακλώντας την καλλιτεχνική μετάβαση προς την υποκειμενική αντίληψη και έκφραση συναισθημάτων μέσω νεκρής φύσης.