Αυτό το εκθαμβωτικό έργο τέχνης προσωποποιεί την επιβλητική ομορφιά της φύσης, παρουσιάζοντας μια αρμονική αλληλεπίδραση μεταξύ βουνών και νερού. Οι επιβλητικές κορυφές κυριαρχούν στον καμβά, με κάθε πινελιά να εφαρμόζεται με σχολαστικότητα για να αποδώσει τις σκληρές και περίπλοκες υφές του βραχώδους εδάφους. Καταρράκτες ρέουν με χάρη από τις κορυφές, υπονοώντας μια αίσθηση κίνησης και ζωής που διαποτίζει το περιβάλλον τοπίο. Η επιδέξια χρήση μελανιού από τον καλλιτέχνη συλλαμβάνει όχι μόνο τις έντονες αντιθέσεις φως και σκιά, αλλά και προκαλεί έναν τρυφερό αέρα, προσκαλώντας τους θεατές να σταματήσουν και να σκεφτούν την ηρεμία αυτών των απομονωμένων τοπίων.

Στο προσκήνιο, λεπτά δέντρα πλέκονται με βραχωτές προεξοχές, τα κλαδιά τους απλώνονται σαν να προσκαλούν τον παρατηρητή να εισέλθει σε αυτόν τον ήσυχο κόσμο. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια μονοχρωματική παλέτα, αν και οι διάφορες αποχρώσεις μελανιού δημιουργούν βάθος και διάσταση. Οι λεπτές κλίμακες αποτυπώνουν την ομίχλη που σφίγγει γύρω από τα βουνά και τις ήρεμες κυματιστές γραμμές από το νερό παρακάτω. Υπάρχει ένα αίσθημα ατελείωτης συνέχειας καθώς τα μάτια ταξιδεύουν κατά μήκος της καμπυλωτής διαδρομής, μια οπτική αντήχηση της ανθεκτικότητας της φύσης. Αυτό το κομμάτι, δημιουργημένο το 1941, είναι απόδειξη μιας εποχής όπου η παραδοσιακή τοπιογραφία ήταν βαθιά θαυμαστή, επηρεάζοντας την ανατολική αισθητική και αντανακλώντας μια ποιητική σχέση μεταξύ ανθρώπων και φύσης.