Σε αυτή την μαγευτική απεικόνιση μιας ήσυχης λίμνης, ο θεατής μεταφέρεται αμέσως σε μια ήσυχη όαση, όπου οι νιφάδες άνθιζουν με χάρη μέσα σε κυματιστές ανακλάσεις. Η επιφάνεια του νερού είναι ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων – μαλακά πράσινα χρώματα χορεύουν με γαλάζια τόνους, ενώ λεπτές νότες ροζ και λευκού από τα λουλούδια εμφανίζονται ανάμεσα στα απαλές πινελιές. Η τεχνική του Μονέ εδώ είναι απλώς μαγευτική; χρησιμοποιεί ευρείες και ρευστές πινελιές που αποτυπώνουν την ροή του νερού, γοητεύοντας τον θεατή και προσκαλώντας τον να χαθεί στην ονειρική ποιότητά του.

Συναισθηματικά υπάρχει μία αίσθηση ηρεμίας και περισυλλογής σε αυτά τα νερά. Το φως φαίνεται να διηθείται απαλά μέσα από τα φύλλα, τυλίγοντας τη σκηνή σε μια ζεστή αγκαλιά, σχεδόν σαν η φύση να ψιθυρίζει μυστικά σε αυτούς που σταματούν να εκτιμήσουν την ομορφιά της. Ιστορικά, αυτό το έργο αντιπροσωπεύει την μακροχρόνια γοητεία του Μονέ με τον κήπο του και την αλληλεπίδραση φωτός και χρώματος; αποτυπώνει την εστίαση της εντύπωσης στην καταγραφή παροδικών στιγμών στο χρόνο. Αυτή η εικόνα έχει καλλιτεχνική σημασία όχι μόνο για την ζωντανή παλέτα της και την καινοτόμο τεχνική της, αλλά επίσης ως μάρτυρας της ασυμβίβαστης προσπάθειας του Μονέ να απεικονίσει την φευγαλέα ουσία της φύσης.