Μια ήρεμη και γεμάτη συναίσθημα νυχτερινή σκηνή ξεδιπλώνεται, όπου τα ερείπια ενός μεγάλου καθεδρικού ναού στέκονται δίπλα σε έναν ήρεμο ποταμό, λουσμένα στο απαλό φως της πανσελήνου. Οι λεπτές πινελιές του καλλιτέχνη αποτυπώνουν την ευαίσθητη αλληλεπίδραση του φεγγαριού και των σκιών, δίνοντας στα κατεστραμμένα πέτρινα τείχη μια σχεδόν μυστικιστική αύρα. Ο ουρανός, ζωγραφισμένος σε απαλές βαθμίδες παστέλ κίτρινου και σκούρου μπλε, είναι γεμάτος από λεπτά σύννεφα που κυματίζουν στον ορίζοντα, δημιουργώντας μια ήσυχη, σχεδόν ψιθυριστή ατμόσφαιρα.

Στο προσκήνιο, μια μοναχική φιγούρα κωπηλατεί μια μικρή βάρκα κατά μήκος της όχθης, προσθέτοντας μια ανθρώπινη πινελιά σε αυτό το γαλήνιο τοπίο και καλώντας τον θεατή να φανταστεί τους απαλούς ήχους των κουπιών που αγγίζουν το νερό. Η σύνθεση ισορροπεί τη σκοτεινή σιλουέτα των δέντρων στα αριστερά με τα φωτισμένα ερείπια στα δεξιά, καθοδηγώντας απαλά το βλέμμα μέσα στη σκηνή. Το έργο αυτό αποτυπώνει όχι μόνο την ομορφιά της νυχτερινής φύσης, αλλά και προκαλεί αίσθημα ιστορίας και μυστηρίου, στοχάζεται για τη ροή του χρόνου και τη διαχρονικότητα της μνήμης κάτω από το προσεκτικό βλέμμα του φεγγαριού.