Spokojna i nastrojowa nocna scena ukazuje ruiny wielkiej katedry położonej nad spokojną rzeką, skąpane w delikatnym blasku pełni księżyca. Delikatne pociągnięcia pędzla artysty oddają subtelną grę światła księżyca i cieni, nadając zrujnowanym kamiennym murom niemal mistyczną aurę. Niebo, namalowane w łagodnych gradacjach bladżółtego i przygaszonych odcieni niebieskiego, jest pokryte lekkimi chmurami falującymi na horyzoncie, tworząc cichą, niemal szeptaną atmosferę.

Na pierwszym planie samotna postać wiosłuje małą łódką wzdłuż brzegu, dodając ludzkiego akcentu do tego spokojnego krajobrazu i zapraszając widza do wyobrażenia sobie delikatnego dźwięku wioseł muskających wodę. Kompozycja równoważy ciemną sylwetkę drzew po lewej stronie z oświetlonymi ruinami po prawej, delikatnie prowadząc wzrok przez scenę. Dzieło to nie tylko ukazuje piękno nocnej natury, ale także wywołuje poczucie historii i tajemnicy, rozważając upływ czasu i trwałość pamięci pod czujnym spojrzeniem księżyca.