Rozwija się spokojna sceneria; ściana skąpana w słońcu rzuca mocny cień, a jej szorstka faktura kontrastuje z gładszymi formami za nią. Proste drewniane ogrodzenie prowadzi wzrok do osobliwej konstrukcji, częściowo ukrytej przez bujną zieleń drzew. Sam budynek, z terakotowym dachem i jasnożółtą fasadą, wydaje się zażywać ciepła słońca.

Artysta umiejętnie posługuje się stonowaną paletą, w której dominują odcienie ziemi. Niebo to miękkie, wyciszone płótno, a interakcja światła i cienia tworzy poczucie głębi i spokoju. Niski kamienny mur stanowi element uziemiający, a łagodne nachylenie terenu potęguje ogólne poczucie pokoju. Przywołuje poczucie ponadczasowości, chwili uchwyconej w najczystszej postaci. Kompozycja jest zrównoważona, przyciągając wzrok widza w poprzek krajobrazu, od solidnej ściany na pierwszym planie do zachęcającej architektury w oddali. Prawie można poczuć delikatną bryzę i usłyszeć szelest liści.