Sakin bir sahne açılıyor; güneşin altında kalmış bir duvar, pürüzlü dokusu ardındaki daha yumuşak formlarla tezat oluşturan güçlü bir gölge düşürüyor. Basit bir ahşap çit, gözleri ağaçların yemyeşil yeşilliğiyle yarı gizlenmiş, şirin bir yapıya yönlendiriyor. Kendisi de terrakota çatısı ve soluk sarı cephesiyle bina, güneşin sıcaklığında yıkanıyor gibi görünüyor.

Sanatçı, sahneye hakim olan toprak tonlarıyla, ustaca sakin bir palet kullanıyor. Gökyüzü yumuşak, kısık bir tuval ve ışık ile gölgenin etkileşimi bir derinlik ve huzur hissi yaratıyor. Alçak bir taş duvar, bir topraklama unsuru sağlarken, arazinin hafif eğimi genel huzur hissine katkıda bulunuyor. Zamansızlık hissini, en saf halinde yakalanmış bir anı çağrıştırıyor. Kompozisyon dengeli, izleyicinin gözünü ön plandaki sağlam duvardan uzaktaki davetkar mimariye kadar manzaraya çekiyor. Neredeyse hafif esintiyi hissedebilir ve yaprakların hışırtısını duyabilirsiniz.