Σε αυτό το συναρπαστικό έργο συναντάμε έναν μοναχικό ξυλοκόπο, που είναι απορροφημένος στη δουλειά του, σε ένα ατμοσφαιρικό δασικό περιβάλλον. Η φιγούρα, σκυμμένη, φαίνεται να συγκεντρώνει όλες τις φυσικές της δυνάμεις στην κίνηση του τσεκουριού της, που είναι έτοιμο να χτυπήσει. Αυτή τη στιγμή δεν καταγράφει μόνο την πράξη του κοψίματος του ξύλου, αλλά και μια στιγμή εργασίας και επιμονής. Οι τραχιές γραμμές και οι εκφραστικές πινελιές μεταδίδουν την έντονη ενέργεια και την ένταση που εμπλέκονται σε αυτή τη σωματική προσπάθεια, κάνοντάς μας σχεδόν να νιώθουμε το βάρος κάθε πλήγματος που αντηχεί μέσα από τα δέντρα. Το φόντο, με τις αφηρημένες μορφές των δέντρων, δημιουργεί μία έλξη, που υποδεικνύει μία περίπλοκη σχέση, ίσως καταπιεστική, ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Ο τελευταίος παραμένει σιωπηλός, παρακολουθώντας την ανθρώπινη εργασία.

Η επιλογή των μονοχρωματικών τόνων δίνει στο έργο μία ισχυρή αίσθηση ατμόσφαιρας-μια έντονη αντίθεση μεταξύ των σκοτεινών σκιών και των φωτεινών περιοχών υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο την απομόνωση του ξυλοκόπου. Η δομική χρήση των γραμμών από τον Βαν Γκογκ όχι μόνο προσκαλεί το βλέμμα στην έντονη φιγούρα αλλά δημιουργεί και έναν ρυθμό που προκαλεί βαθιά συναισθηματική απόκριση. Σχεδόν μπορούμε να ακούσουμε την ψιλή του τσεκουριού καθώς χτυπά το ξύλο. Στο ιστορικό πλαίσιο του τέλους του 19ου αιώνα, αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζει τους δικούς του αγώνες και επιθυμίες του καλλιτέχνη, που συχνά περιβάλλονται από μία μελαγχολική ευαισθησία προς την εργασία και το ανθρώπινο πνεύμα. Είναι μια ισχυρή υπενθύμιση της βαθιάς κατανόησης του καλλιτέχνη για την απλότητα και τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, επιτρέποντάς του να ξεπεράσει τη διάσταση της απλής αναπαράστασης και να προάγει βαθιά συναισθηματική σύνδεση.