W tym fascynującym dziele spotykamy samotnego drwala, zanurzonego w swojej pracy w atmosferycznym leśnym otoczeniu. Figura, zgarbiona, zdaje się skupiać wszystkie swoje siły fizyczne na ruchu swojego siekiery, która jest w trakcie opadania. Ten moment uchwyca nie tylko akt ścinania drewna, ale także moment pracy i determinacji. Szorstkie linie i ekspresyjne ruchy pędzla przekazują intensywną energię i napięcie związane z tym fizycznym wysiłkiem, sprawiając, że widz niemal czuje ciężar każdego uderzenia, które odbija się w drzewach. Tło, z jego abstrakcyjnymi formami drzew, tworzy uwodzicielską głębię, sugerując złożoną, a może opresyjną relację między człowiekiem a naturą; ta ostatnia milczy, obserwując ludzki trud.

Wybór monochromatycznych tonów nadaje dziełu potężne poczucie atmosfery—ostry kontrast między ciemnymi cieniami a jaśniejszymi obszarami dodatkowo podkreśla izolację drwala. Strukturalne wykorzystanie linii przez Van Gogha nie tylko przyciąga wzrok do intensywnej figury, ale również tworzy rytm, który budzi głęboką reakcję emocjonalną; prawie można usłyszeć szum siekiery uderzającej w drewno. W historycznym kontekście końca XIX wieku, ten utwór odzwierciedla własne walki i aspiracje artysty, często zabarwione melancholijną czułością wobec pracy i ducha ludzkiego. To uderzające przypomnienie głębokiego zrozumienia artysty dla prostoty i trudów życia codziennego, pozwalające mu wykraczać poza samo przedstawienie i wywoływać głęboko odczuwalne połączenia.